Tak Tak Takıntı!

Acaip takıntılarım var benim, hayatı kendime zorlaştıran...

Diyelim bir cafedeyim, yanımda arkadaşım da var ama biri daha gelecek. Gözümü yoldan alamıyorum, huzursuz oluyorum,  gelecek olan masadaki yerini alana kadar, masadaki arkadaşımı dinleyemiyorum, dönüp dönüp yola bakıyorum.

Yüzünde siyah nokta olan insanlara bakamıyorum. Sıkmak isteğim yok, midem bulanıyor ve ne derse desin dinleyemiyorum.

Her sabah beynimde günlük bir to do list yapıyorum.

İş günü örneği: Çekimi yaptıktan sonra yazıyı yaz, çöpü çıkar, yemeği ısıt, Canan’ı ara.

Haftasonu örneği: Çamaşırları yıka, spora git, kışlıkları çıkar.

Kolaylık gibi gözükse de listeyi tamamlayamadığım günler mutsuz oluyorum. Üstelik arkadaşımı aramak gibi güzel bir şeyi bile kendi kendime göreve çeviriyorum.

Ayakkabının önünden ayak parmakları fırlamış insanlara bakamıyorum, sanki çıplak ayak geziyorlarmış gibi tiksiniyorum.

Küçükken (çok da küçük değil yaş 7-8) anneme “hadi gidin çocuk yapın, bak ben şimdi anneanneme gidiyorum siz bana abla yapın” diye sıkıştırmam bana çok mantıklı geliyor. Yalnız, abla ne ola ki? İnatçılığımı şuradan anlayabilirsin, şu an dünya tatlısı bir kız kardeşim var. 

Bununla yetinmiyor, (yine küçükken) Atatürk ile Allah’ın best friend olduğundan emin olmam, insanların evlenirken yeni bir soyadı seçtiklerini düşünmem, hatta müstakbel zevcemle kendimi elele bir divan üzerinde oturup bu konuyu tartıştığımı hayal etmem normal geliyor. Sevgilim “soyadımız ne olsun bebeğim” diye sorduğunda düşünmediğim ortaya çıkmasın, hazırlıksız yakalanmayayım diye “yıldız” soyadını bulmuş olmam da çok mantıklı geliyor. İsme bak, Şafak Yıldız. Meslek hatası var, oryantal mi olsaydım. 

Sadece erkeklerle olan ilişkimi değil, arkadaşlarımla olan ilişkimi de sorguluyorum, aram bozulunca sabaha kadar uyuyamıyorum. Kendi kendime onunla konuşuyorum, durmadan. Onu desem, bunu yapsam, şöyle gönlünü alsam, böyle göt etsem...

Telefonu otomatik olarak tüm hafta içi sabahları için aynı saate kurmuş olsam da; her gece yatarken alarmımı kontrol etmeden duramıyorum. Hayır teknolojiye güvenmeme durumum da yok ki. İlla ki bakacağım o saate, hah evet kurulu!

 Yediklerime dikkat etmeye karar verdiğimde, daha çok yemekten kendimi alıkoyamıyorum. Yemeyi sevmediğim şeyleri aşeriyorum, bi pizza olsa da yesek, tatlı mı alsam, ne olur ki bir parça yesem?

Siyah giyemiyorum, bana yakışmadığına o kadar eminim ki! Pantalon, etek olur ama omuz seviyesinden yukarı siyah koymuyorum. Yakışacağı varsa bile böcek gibi olduğumu düşündüğüm için lacivert rengini siyah yerine kullanıyorum.

1,5-2 yaşındayken annemin beni sürekli düğün salonlarından toplaması bana çok komik geliyor. (Üst katta evde ya da alt katta muayenehanede değilse, yine kesin salonun ortasında göbek atıyordur bu çocuk diye baktığı mekana gel.) Meslek olarak olmasa bile ek iş olarak oryantal dersi mi versem diye düşünmüyor değilim. Ya el yelil, benden sizlere gelsin.

Çok garip biliyorum ama tatlı sevmiyorum. Yok çikolata da sevmiyorum. Çok ender yersem, hemen ardından tuzlu bir şeyler yeme ihtiyacı duyuyorum.

Bazen kendimden çok sıkılıyorum. Bir de meraklıyım ya, X olmak nasıl olurdu, onun hayatını yaşamak nasıldır diye düşünüyorum. Y’nin gözlerinden dünyayı görsem, Z’nin beni nasıl algıladığını öğrensem diyorum. Ama öyle çok değil, en fazla iki günlüğüne. Sonra kendime dönmek isterim, canım benim öpiyim kendimi, oh be dünya varmış.

Gizli hayalim bir kitapçımın olması. Her kitaptan sadece bir tane gelecek, satılık falan da değil hepsi benim. Ödünç isteme, vermem. Bol bol okuyacağım, koklayacağım, kapaklarını seveceğim bir de kötü kitap isimlerine bok atacağım.

Burnumun sıkıştırılmasına, kafama dokunulmasına tahammülüm yok. Bir de arkadan gelen ani hareketler beni çok korkutuyor. Böyle yapanlara kafa-göz dalasım var. Arada yapıyorum bunu.

Bazen insanlar konuşurken sadece dudaklarına bakıyorum, gözlerine değil. Kadın, erkek farketmez. Sapık mıyım acaba?


Bu post, vernonsullivan beni mimlediği için yazıldı. Konu garip alışkanlıklar olunca keyifle yazıldı. Noktayı koyarken, bir blogger mimlemek yerine, postu okuyanları mimliyorum. Kaç kişinin okuduğunu görebildiğimi unutmayın, herkesten yorum kısmına bir garip alışkanlık ya da takıntı yazmasını bekliyorum. Evet evet, okuyucu sen de dahilsin:) Çok mu normalsin yani?