Umut-suzsunuz! Yoksa umutlu musunuz?

Bazen büyük bir umutsuzluk bulutunun içine girip, bağdaş kurup oturuyorum. Evet benim kocaman, koyu gri renkte bir umutsuzluk bulutum var. Beni, hatta kötü fikirlerimi içine alacak kadar büyük. Öne arkaya sallanarak kuzu kuzu oturuyorum içinde, asık, düşünceli ve soru işaretli bir ifade de benimle birlikte…

O bulutun içinde tüm kötü düşüncelerim, sevilmeme, gelecek korkularım, sevdiklerimi kaybetme endişem, hatta çirkinleşme korkum bile var. 

Yine girdim koyu gri bulutuma ve düşündüm.

Yo dostum yo, benim evlenmek gibi bir derdim yok. Hatta beni ölümüne korkutan bir durum bu. Sürekli aynı adamla yaşamak, aynı adamla sevişmek, sabah onunla uyanmak beni korkutuyor. Zaman geliyor kendimden sıkılıyorum, bir başkası olmak istiyorum, elin adamından nasıl sıkılmayayım?

O elin adamı benim gece mavisi salon duvarlarıma laf edecek, bayrak kırmızısı mutfağımı sevmeyecek ve beni bej renkli bir kadın yapacak gibi geliyor. (Kan çıkar o ayrı!) 

Her akşam benden yemek bekleyecek, tost yapınca surat asacak gibi geliyor. Arkadaşlarımla iki saat telefonda dedikodu yapmamı gereksiz bulacak ve dırdır edecek gibi geliyor.

Sevmediğim bir filmi zorla izletecek, istemediğim bir davete sürükleyecek gibi geliyor.

Kız kıza gece dışarı çıkmalarımı anlamayacak ve kızacak gibi geliyor. Bak anlaşalım sen de istediğin gibi çık, eğlen, playstation oyna ne bileyim bira içip ayı vurmaya gidin ama bana karışma diyesim geliyor.

Sonra her şeyden önce düğün dernek telaşı çok sıkıcı geliyor, ona harcanan parayla ne biçim tatil yapılır, yeni ülkeler görülür diye düşünüyorum. (Bir gecede elalem eğlensin diye harcayacağım parayla bir ay gezer, dünya turu yaparım. Yaparız.)

26 yaşındayım ya, bu aralar bir sürü arkadaşım evleniyor, altınımı alıp gidiyor, başkasının düğünü diye gayet de göbek atıp, eğleniyorum. Ama düğünden bir süre sonra, o çifti düşündüğümde “yazıııık sıkılıyorlardır şimdi evde” diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Sanki ben evde hiç sıkılmıyorum!

Kızı salonda ütü masasını kurmuş adamın gömleklerini ütülerken, adamı da televizyon karşısında bira içip çerez yerken hayal ediyorum. Manyak mıyım ben? Sanki benim hiç boş geçen gecem yok!

Niye benim de normal hayallerim yok? Neden o çok pahalı düğün salonunda adamın ayağına bastığım sahneyi hayal etmiyorum? Neden gizliden gizliye bir gelinlik modelini belleğimde tutmuyorum? Neden nikah sahnelerini izlerken “iyi hoş da evliliklerin %50’si boşanmayla sonuçlanıyor, o n’oolcak?” diyesim geliyor. Karamsar mıyım ben?

Bir dakika… Ben buluta nasıl girdiğimden bahsedecektim, nereden geldik bir belediyenin ilişkimi onaylama konusuna?

Buluta girdim çünkü ben istediğim gibi bir aşk bulamamaktan, bulunca devam ettirememekten korkuyorum. Sevilmek ve sevmek eylemlerini aynı anda gerçekleştirememekten korkuyorum. Düzgün adam yok, bu da çöpe diye diye günlerimi gecelerimi harcamaktan korkuyorum. 

Yalnız kalmak değil derdim… Herkesin her koşulda yalnız olduğuna inanıyorum öte yandan harika insanlarla çevrili dünyamda hiç de yalnız hissetmiyorum.

Şimdi bu yazıyı bağlamak, çarpıcı bir final paragraf yazmak lazım, öyle değil mi? Kendimden bunu beklediğim için delirmiş olmalıyım.

Ben soru işaretlerimi bağlayamıyorum daha!